Afgelopen zaterdag was het zover. Zoals u kon lezen in mijn vorige bericht stond de eerste wedstrijd dit jaar in Haarlem op het programma.
Een 500 meter en een 3000 meter. Het ijs was zoals het altijd is in Haarlem. Het glimt niet, het lijkt hard maar is het niet en de wind maakt het af. Ik hou er altijd wel van, het komt in de buurt van het schaatsen zoals het vroeger was, het pure schaatsen, in de open lucht. Ergens is er toch ook wel iets in mij wat een warme schaatshal zonder wind en met goed ijs kan waarderen maar eerlijk is eerlijk: in Haarlem is het allemaal begonnen.
Na mijn laatste 500 meter op het snelle ijs in Inzell was het wel weer schakelen. Nou, de schakeling ging goed! Ik reed 38:26 met een opening van 10:9. Dit betekend dat ik mijn PR in Haarlem verbeterde met meer dan een halve seconde. De opening van 10:9 betekende ook dat ik mijn op een na snelste rondje ooit reed. En dat in Haarlem!
De 3000 meter, niet mijn allergrootste vriend, ging ik in met een ‘missie’. Houd de rondetijden vlak, het verval moest binnen een seconde blijven. Ik ging goed van start en de eerste drie rondjes gingen erg goed. Vanaf het begin deed de tijdwaarneming het niet en ook het rondebord hield ermee op. Dit zorgde voor verwarring en dit was terug te zien in mijn rit. Het einde was zwaar, slopend en niet goed. Dit alles resulteerde in een tijd van 4:28. Dit moet veel harder kunnen.
Al met al dus een wisselvallige dag. De gedachte die ik eraan over houd is: een super 500 meter en een 3000 meter waar ik van kan leren!
En Haarlem, Haarlem blijft de mooiste baan van Nederland ;)…